حرف­هایی با تاخیر...

فکر می­کنم همه دیده باشیم فیلم دانشجوی ایرانی UCLA رو.
فکر می­کنم هر چیزی که بخوام در این مورد بنویسم یا شعار مانند میشه و یا یه نوشته­ای میشه مثل نوشته­ی دیگران؛ پس ترجیح میدم سکوت کنم.
اما احساس خیلی بدی دارم...
و باز هم فکر می­کنم این موضوع با همه­ی صحنه های فیلم و فریادهای اون "آدم" و ...، جزو اون دسته خاطرات سیاهی میشه که بعد از گذشت سال­ها با تمام رنگ­ها و حس­ها و نفرت­هاش، توی ذهنم می­مونه.
متاسفم، باز هم با تاخیر...