توی خیابون راه میرم و فکر می­کنم به این که امروز یه پست جدید بزنم، که راجع به گلدون گیاه گل­کلمی بگم که یه روز که از بیرون برگشتیم خونه، پشت در خونه­مون بود و بعد فهمیدیم مدیر جدید ساختمون برای همه­ی واحدها یکی یک عدد از اینا خریده و من چقدر خوشحال شدم از داشتنش و تو فکر اینم که یه گلدون خوب و قشنگ براش دست و پا کنم، که از هیجان روزی بگم که یکی از آرزوهای کوچولوم برآورده شد و به بهانه­ی پیدا کردن دارالترجمه رفتیم تو اون ساختمون قدیمی­ بالای قنادی فرانسه که چقدر درندشت بود و بوی اون خونه قدیمی مریم خانوم اینا رو می­داد و چراغ علاء­الدین و یه آقای پیر مهربون توش بود از اینا که عینکشون ابعاد چشمشون رو سه برابر نشون میده و ته نگاهشون یه نگرانی موج می­زنه، که بگم کلاسم تموم داره میشه و دنبال ایده تو ذهنم می­گردم، که بگم ...

بعد می­رسم سر خیابون و می­بینم کلی ماشین پ.ل.ی.س و م.أ.م.و.ر وایسادن اون­جا ... به این فکر می­کنم که دیگه این داره میشه ماجرای عادی محله­ی ما؟

الآن دارم این قطعه­ی ش.ج.ر.ی.ا.ن و پ.ر.ی.س.ا رو که مرجان فرستاده برای بار صدم گوش می­کنم و یاد چاوشی­های سی سال پیش، زمان جوونی­های مامان و باباهامون میفتم.

امیدوارم روزی نرسه که مجبور بشیم بین تموم حروف کلماتی که می­نویسیم، "نقطه" بذاریم!

زندگی ادامه دارد ... به قول آقای فوق­الذکر، دندان بر جگر ...

برویم انارمان را دان کنیم ...

زیر پوست سی­سالگی

به قول خیلی­ها آدم تا وقتی سنش خیلی کوچکتر از عدد بالاست، فکر می­کند ســـــــــــــــــــــــــــــــــی­سالگی عجب عدد گنده و باعظمتی­ست! فکر می­کند چقدر مهم و خارق­العاده باید شده باشد تا آن روز و ...

راستش را بخواهید تا یک هفته قبل از تولدم، با خودم قرار گذاشته بودم آن روز را بمانم خانه، تا هروقت که می­خواهم بخوابم، بعد بلند شوم، یک نسکافه­ی شیرین با نان خامه­ای بخورم، یک ساعت بعدش برای خودم بادام­زمینی و پفک و لواشک بیاورم، بنشینم یک گوشه و یک کتاب جدید را شروع کنم به خواندن و آن­ها هم که گفتم کنارش. بعدترش برای ظهر حال اساسی به خودم بدهم و یک ناهار خوشمزه سفارش بدهم برایم بیاورند که با یک عالمه سالاد ساخت خودم و با سس دست­ساز خودم بخورم. بعد با یک بالش نرم ولو شوم روی مبل و یک فیلم خوب ببینم، آخرهای فیلم در اثر گرمای شوفاژ و آن­همه چیزی که بلعیده­ام کم­کم پلک­هایم سنگین شود و بخوابم ... حتی فکر کرده بودم از صبح موبایلم را خاموش کنم تا همه­ی ساعت­ها مال خود خودم باشد! بعد هم عصر با پیام برویم بیرون، ماشین را یک جایی ول کنیم و کلی پیاده­روی کنیم، بعد برویم بستنی ایتالیایی خوشمزه بخوریم. برای بیرون شام خوردن اما دیگر فکری نکرده بودم، با خودم گفتم حالا ببینیم تا آن موقع چه حس و حالی داریم! بعد هم فکر می­کردم حداکثر تا شب آن روزی که تولدم هست حتما به یک نتیجه­گیری خیلی جالب و مهمی در مورد خودم و زندگیم می­رسم و توی سرم پر می­شود از ستاره­های درخشان و یکهو متحول می­شوم و از این حرف­ها!

خوب، فکر می­کنید نتیجه­ی این­همه تصمیم­گیری­ها چه شد؟

شب پیش از روز تولدم یک خواب عجیب و ترسناک دیدم، طوری که وقتی صبح یک­دفعه و قبل از زنگ ساعت موبایل از خواب بیدار شدم، به چیزی جز آن فکر نمی­کردم! فکرش را بکنید! بدون این­که به آن­همه تصمیمات مهم!!!!! فکر کنم عین یک آدم­آهنی، اتوماتیک­وار (فکر کنم این کلمه بدجوری غلط باشد!) حاضر شدم و لباس پوشیدم و درست در همین زمان پیام تلفن کرد و گفت کلید­های من را هم اشتباهی با خودش برده و تازه یادم افتاد که حتما باید بروم شرکت چون یک کار نیمه­تمام دارم که باید حتما انجامش دهم و ...

الآن که پنج روز از سی­سالگی می­گذرد همچنان هیچ حس خاصی ندارم و فکر می­کنم همانی هستم که بودم، ولی آیا همانی هستم که باید باشم یا بهتر است که باشم یا می­خواهم که باشم یا ...؟

هنوز نمی­دانم، شاید باید کمی بیشـــــتر بگذرد، مثل کفش نو که می­گویند چند روزی که بپوشی جا می­افتد یا جا باز می­کند یا هرچی!

یک بسته­ چیپس خلالی گذاشته­م جلوم و خرچ و خرچ از محتویاتش می­خورم، بی­جهت گرسنمه و انقدر با عجله می­خورم که مدام باید یه سریشون رو از لابلای کی­بورد در بیارم. هزارتا صفحه­ی اینترنتی باز کرده­م. دلم یه چیز آروم می­خواد. تصمیم می­گیرم یه چیزی گوش بدم؛ بدون این که چراغ اون اتاق رو روشن کنم از تو تاریکی و شانسی یه سی­دی برمی­دارم.

هــــــــــــــوم ... حالا دارم به صدای مرد مهربان گوش می­کنم!

یاد هزار سال پیش میفتم که من و نون راهنمایی بودیم و تازه با هم دوست صمیمی شده بودیم و هر کدوم هم یکی یک عدد خواهر بزرگ داشتیم. یکی از علایق مشترک خواهرهامون آهنگ­های همین مرد بود و ما همواره انگشت حیرت به دهان داشتیم از علاقه­ی اونا و این که چطور تو اون سال­ها، بدون اینترنت و هیچی، لیریک یا همون متن آهنگ­ها رو گیر میاوردن و هی گوش می­کردن و می­خوندن!

بعدها یه روزی بدون این که خودم بفهمم چطور، سر راه که از دانشگاه برمی­گشتم از اون کتابفروشی سمت سیدخندان که نمی­دونم هنوز هم هست یا نه (مرجان، یادته "این منم زرتشت، ارابه­ران خورشید" رو بهش سفارش داده بودی برات گیر بیاره؟ درست گفتم اسمشو؟)، کتاب متن آهنگاشو خریدم و هی فرت و فرت شروع کردم خوندن و گوش دادن و ...

و حالا همچنان و با اطمینان می­تونم بگم گوش­کردن به صدای این انسان، همیشه از بهترین و آرامش­بخش­ترین کارهای زندگیم بوده!

And from that moment
I dreamed I could fly
And from that mountain I reached for the sky

Through tears and good times, I found my way
Those years are calling me again

Then I hear footsteps echoing along the winding road
I can hear voices singing all the songs I have known
And I see faces
All the ones I've loved along the way
People and places
They're here again, they're here again...

Album : Footsteps

به آرشیو وبلاگم نگاه می­کنم؛ دو ماه و اندی­ست که چیزی ننوشته­م؛ به این فکر می­کنم که چه اتفاقات مهم غیر س.ی.ا.س.ی! در این مدت افتاده که ازشان نگفته­م و اصلا چقدر مهم هستند این اتفاقات که این­جا نوشته و خوانده شوند و به قول فرنگی­ها worth reading باشند!

هرچه فکر می­کنم، آخرش می­گویم : "خب، که چی؟!"

اما با همه­ی این تفاسیر ...

یکی بود، یکی نبود، درست در چندین کیلومتری شهر طهران، روستاهایی وجود داشت که مردم بیست و چند ســـاله­اش، پنجاه و چند ساله به نظر می­آمدند. جاهایی که در آن­ها پر بود از قلعه­ها و ابنیه­ی تاریخی نیمه­ویرانی که همان مردمی که گفتم توی آن­ها زباله و حیوان مرده می­ریختند و روی دیوارهایش یادگاری می­نوشتند! قنات­هایی بود که به مرور به باتلاق و مانداب تبدیل شده و کوچه­هایی که وقتی ازشان عبور می­کردی احساس می­کردی یک لایه­ی غلیظ خاک و بوی پهن بر تن و لباست نشسته است! زن­هایی داشت به سن و سال تو که همچنان پنج، شش شکم می­زاییدند و دست و پاهایشان قهوه­ای و زخم و ترک خورده بود و با خنده اشاره می­کردند و می­گفتند : این اتاق من و بچه­هایم است و آن طرفی هم مال هوویم و بچه­هایش. بهترین ماشینشان یک وانت قراضه بود، بیشترشان هنوز تلفن نداشتند، نفت را هم از دور و اطراف و به زحمت تهیه می­کردند! یا مدرسه­ای نداشتند، یا کسی حاضر نمی­شد چندین کیلومتر از مرکز خارج شود و بیاید بچه­هایشان را درس بدهد. مردها و زن­هایی که وقتی ازشان می­پرسیدی دوست دارید کجا زندگی کنید، می­گفتند همین­جا! و انگار که اصلا هیچ جای دیگری و هیچ زندگی بهتری را نمـــی­شناختند. مردمی که ...

پی­نوشت یک : حالا همه­ی افعال گذشته­ی نوشته­ی بالا را به زمان حال تبدیل کرده و بعد نظر بدهید!

پی­نوشت دو : پی مقصر نمی­گردم، ولی فقط فکرش را بکنید!

پی­نوشت سه (بی­ربط) : بعد از اتمام دوره­ی آزاد دانشگاه، بی­صبرانه منتظر شروع کلاس جدیدم هستم؛گرچه دلم برای کلاسهای دانشگاه تهران بســـــــــــــــــیار بســـــــــــــــــیار تنگ می­شود!

- ببار ای بــــــــــــــارون ببار
با دلم گریه کن خون ببار ...
.
.
.
مـــــاه­و دادن به شب­های تار
(از آلبوم شب، سکوت، کویر – شجریان)


- دیگه ده مثل قدیـم نیست که از آب دُر می­گرفت
باغاش انگار باهارا از شکـــــــــــوفه گُر می­گرفت:
آب به چشمه! حالا رعیت سرِ آب خـــــون می­کنه
واسه چار چیکه­ی آب، چل تا رو بی­جـون می­کنه.
امروز نهمین سالمرگ شاملو بود.

- همین.

با من بیا
با من به آن ستاره بیا
به آن ستاره بیا که هزاران سال از انجماد خاک و مقیاس­های پوچ زمین دور است
و هیچ­کس در آن­جا از روشنی نمی­ترسد
من در جزیره­های شناور به روی آب نفس می­کشم
من در جستجوی قطعه­ای از آسمان پهناور هستم که از تراکم اندیشه­های پست تهی باشد

فروغ فرخزاد
صفحه­ی تیرماه تقویم اردشیر رستمی

این دفعه محض تنوع به جای اون وبلاگ، این جا میگذارمشون!

بعضی­ها معتقدند وقتی این­همه کتابفروشی و شهرکتاب خلوت و تر و تمیز و ... وجود دارد، چرا آدم باید به خودش زحمت بدهد و برود نمایشگاه کتاب و همه­ش نگران باشد که مثلا آیا جای پارک مناسب پیدا می­کنم یا نه؟ آیا در شلوغی و ازدحام مردم له می­شوم یا نه؟ آیا غرفه­هایی را که می­خواهم و کتاب­هایی را که دلم می­خواهد بخرم، به راحتی پیدا می­کنم یا نه؟! و هزارجور اما و اگر دیگر!
من هم دوسال گذشته را به خاطر تغییر مکان نمایشگاه به محل کنونی - که از اسمش پیداست کجاست و کاربریش چیست اما معلوم نیست چرا هرکاری در آن می­کنند به جز آن که باید! – تحریم کرده بودم؛ اما امسال از اول اردیبهشت بدجوری بوی کتاب پیچیده بود لابلای همه­ی زندگیم و هرچه خواستم یک بهانه­ای پیدا کنم که نروم، نشد. در نتیجه با وجود حضور چندین جلد کتاب محترم ناخوانده در کتابخانه­ی منزل، - که هر وقت از کنارشان رد می­شوم، چپ­چپ نگاهم می­کنند - روز جمعه در میان ازدحام جمعیت و باوجود پارک ماشین در جایی بس دور و در حالی که کفش­هایمان چندین و چندبار مثل ته­سیگار زیر پای این و آن له شده بود و در حالی که بارها به خاطر ردشدن از کنار آدم­های خیس و عرق­کرده و بی­توجه به مرز خفگی رسیده بودیم، و من مرتب به خودم می­گفتم "خب خودت خواستی، مجبور که نبودی!"، موفق شدیم با چندتایی کتاب به خانه برگردیم ، اگرچه که من هنوز هم ته ته ذهنم، فکر می­کنم نمایشگاه بین­المللی چیز دیگری بود!

کابوس

وقتی جنگ بود و من بچه­ای بیش نبودم، هر از گاهی یه خواب تکراری داشتم که از این قرار بود :
ما توی خونه نشسته بودیم که یهو صدای در میومد؛ در واقع صدای این که یکی بخواد به زور در رو باز کنه و بیاد تو! و جالب این بود که توی این صحنه، همه­ی ما میخکوب می­شدیم و هیچ کدوممون از جاش تکون نمی­خورد و هیچ تلاشی نمی­کرد که مانع از این اتفاق بشه! به عبارتی، اون آدمِ پشت در اونقدر نیروی ترس به ما القا می­کرد که توانایی انجام هیچ حرکتی رو نداشتیم! بعد از چند لحظه­ای تلاش هم، طرف (در حقیقت آقابد ماجرا) موفق می­شد بیاد تو و احتمالا قصد نابود کردن ما رو هم داشت، ولی همیشه این جای خواب که می­رسید من بیدار می­شدم و بعد از شدت ترس خودم رو می­پیچیدم لای پتوم طوری که فقط نوک دماغم بیرون می­موند!
بعدها که بزرگ­تر شدم هم چندباری ورژن جدیدتری از این خواب رو دیدم و باز کلی ترسیدم، با این تفاوت که وقتی از خواب می­پریدم دیگه ترسه تموم می­شد و می­رفت پی کارش.
.
.
.
چندماه پیش تو خونه تنها بودم و داشتم کتاب می­خوندم که دیدم از پشت در صدای خش­خش میاد و بعد هم انگار یکی خودشو می­کوبید بهش؛ به خودم گفتم مثل این که خوابم داره تعبیر میشه! داشتم می­رفتم سمت در که دیدم یه کاغذی هم داره از زیر میاد تو، نزدیک­تر که رفتم دیدم دوتا قبض تلفنه! وقتی از چشمی اون بیرون رو نگاه کردم فکر می­کنید چی دیدم؟ آقای سرایدار آپارتمان رو که این بار داشت پشت در واحد روبرویی رو دستمال می­کشید!
خب این ماجرا هروقت که قبضی میاد تکرار میشه، تازه بعضی اوقات هم موقع تمیزکردن کلیدهای برق توی راهرو اشتباهی زنگ خونه زده میشه، اما من نه دیگه می­ترسم و نه تعجب می­کنم!

پی­نوشت : نترسید، این راه به خانه­ی تصاحب­شده توسط آقابد منتهی نمی­شود! احتمالا اگر درست بروید می­رسید به خانه­ی یک خانواده­ی ابیانه­ای!

نمی­دونم چند نفر تئاتر حسن و خانوم حنا که در واقع نسخه­ی ایرانی­شده­ی جک و لوبیای سحرآمیز بود رو دیدن یا نوارقصه­ش رو گوش کردن؛ اما این تئاتر یه بخش بانمک و به یادموندنی از بچه­گی من به عنوان یه کودک دهه­ی شصتی محسوب میشه، به همراه کاست­های داستان­های دیگه­ای مثل آلیس در سرزمین عجایب، جن پینه­دوز، تیزچنگال ماهیچه­دوست، علیمردان­خان، دل موش پوست پلنگ، خاله­سوسکه و ...
خب، حالا اگه به جای من بودین و یهو تو یه ظهر جمعه می­دیدین که تلویزیون داره قسمت­های کوتاهی از حسن محبوبتون رو نشون میده - به یاد مرحوم اردشیر کشاورزی که پشت این کار و خیلی تئاترهای دیگه­ی کودکان بوده - اولین کاری که می­کردین چی بود؟! این که یه جیغ آروم بکشین (چون مهمون بودیم)، بعد دنبال گوشی همراهتون بگردین که به خواهرهاتون خبر بدین که البته یکیشون پیشدستی می­کنه و ... بعد هم به محض دسترسی به اینترنت برید و ببینید این آقای مهربون کی بوده ...
حسن، ننه حسن، خانوم حنا، خاله رعنا، آقا باقالی­فروشه، آقا غوله و بانو، مرغ تخم طلا، چنگ ... یادمه وقتی ضبط­صوت، نوار یکی از کاست­ها رو پیچوند و خرابش کرد، چقدر غصه خوردیم ...
کودک دهه­ی شصت بودن هم عالمی داشت­ها!
این هم تصاویری از گاو احساساتی و متفکر امسال ما!

تذکر : چرا هیچ کس در پست قبلی بهم نگفت "طبعا" اشتباهه و "تبعا" درست؟! من عجله داشتم، شما هم؟!

...

خب باید بگویم که ما امسال هم داریم می­رویم؛ هول­هول، بدون خداحافظی درست درمان و حتی بدون خانه­تکانی! این دو هفته­ی آخر اسفند انگار که همه­اش روی دور تند گذشت بر ما! و حالا ما دوباره داریم می­رویم...
می­توانستم به جای نوشتن این خطوط، گوشی تلفن را بردارم و از دوستانی که هفته­هاست قرار است ببینمشان و نمی­شود عذرخواهی کنم، بعد خداحافظی و سایر قضایا، اما آنقدر ازشان بی­خبر بوده­ام که باید با هرکدامشان یک عالم حرف بزنم و این در حالی­ست که ماشین­­لباسشویی احتمالا در اواسط صحبت­هامان کارش را تمام می­کند و چمدانم هم منتظر است که یک چیزهایی تویش تپانده شود و بعد ذهنم مشغول این می­شود که این را برداشته­ام یا آن یکی را که حتما باید همراهم ببرم، کجا گذاشته­ام یا ... یک شام کوچکی هم که باید آماده شود طبعا!
این است که فعلا این عمونوروز لپ­گلی را از ما داشته باشید تا آن­سوی سال ...
چهارشنبه­سوریتان خوشمزه و سال نویتان گاوافشان باد!

آیا ما مردم مضحکی هستیم؟!

امروز روز ولنتاین است؛ ما در این روز راه به راه به یکدیگر اس ام اس(چقدر از واژه­ی پیامک بدم میاد!) ­های حاوی عشق و بوسه و آغوش گرم و خرس­های نرم می­فرستیم و شاد می­شویم، از صد روز قبل دو سوم مغازه­ها و مراکز خرید شهرمان را ویترین­هایی با احجام سرخ رنگ پر می­کنند و حتی خیابان­هایمان در این روز پر ترافیک­تر می­شود و ...
اما یکی دو روز بعد ما شروع می­کنیم به فوروارد کردن ایمیل­هایی با این مضمون که ای آآآآآآآآخ و ای دااااااااااااد که ما خودمان سپندارمذگان داریم و باید این روز را هماره گرامی داشته و پاس بداریم و به ما چه که ولنتاین چه یا که بود و چه کسی توی زندان بود و ... ما خودمان جملگی اسطوره­ایم!
.
.
.
اما شاید آخر آخر همه­ی این حرف­ها، مهم همان شادی باشد که حتی برای لحظاتی کوتاه می­آید و می­رود یا شاید هم می­ماند یا چه می­دانم، بستگی به آدمش دارد ...

+ بعضی وقت­ها فکر می­کنم به کتاب­های نخونده، فیلم­های ندیده، کنسرت­های نرفته، علم­های نیاموخته، تفریحات انجام نداده، هنرهای یادنگرفته و ...
به این که کدوم­هاش رو می­تونستم تجربه کنم و نکردم و کدوم­ها رو نمی­تونستم یا شاید حتی هیچ­وقت نتونم که انجام بدم؛ حالا به دلایل مختلفی که در کل میشه محدودیت­های انسانی یا اجتماعی یا ...
داشتم برای کاری، عناوین چندتا خبرنامه­ی مربوط به یک سایت رو می­خوندم که دوباره رفتم تو این فکرها. چندتاییش رو این­جا می­نویسم :
- طراحی خانه­ی اقلیمی خورشیدی در سنندج
- ساخت پیل سوختی با نیروی باکتری توسط دانشگاه کالیفرنیای جنوبی
- چشم­اندازی از نخستین شهر هیدروژنی در جهان
- راز تولید برق از ضایعات
- ...
یه عنوان کتاب هم دیدم که به نظرم باید جالب باشه :
تهویه و سرمایش طبیعی در ساختمان­های سنتی ایران.
+ باید اعتراف کنم که از تکنیک آبرنگ بی­اندازه خوشم اومده، با این­که همه­ش یکی دوتا کار باهاش انجام داده­م و خیلی خیلی تازه­کار و بی­تجربه­م ...